Επισκεπτόμενη την Κυριακή το πρωί τη σχεδόν αόμματη μητέρα μου, είδα στην ΕΡΤ2 τη θεία λειτουργία απο το Μητροπολιτικό Ναό Κοκκινιάς Άγιο Νικόλαο, και θυμήθηκα ότι τα επιδόματα για τις ευπαθείς ομάδες και τους ηλικιωμένους ανθρώπους με 90% αναπηρία τύφλωσης, δεν είναι απαραίτητα για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και απόρησα με το θράσος μου να ζητώ τα αυτονόητα. 

Η παρωδία συνεχίστηκε όταν επέστρεψα στο γραφείο μου και απο το ανοιχτό παράθυρο άκουγα τα μεγάφωνα της Μητρόπολης, που ενω θα έπρεπε να ανυψώνουν την ψυχή μου προς το Θεό που πιστεύω, με συνέτριβαν ακόμη περισσότερο, σκεπτόμενη τα πλάνα της φιέστας, με τους φιλοπρόδους προστάτες του προσφυγικού λαού της Β' Πειραιά, του υπερήφανου πυρήνα της αντίστασης και των αγώνων των προγόνων μου. 

Πρόσφατα και για ακόμη μια φορά, απάντησα πως δεν επιθυμώ να γίνω πολιτικός, παραμένοντας σταθερή σε αυτά που πιστεύω ως μορφές ύψιστης αντίστασης κατά της βαρβαρότητας, όπως ο πολιτισμός, η τέχνη, η εκπαίδευση, η ισότητα, η καταπολέμηση κάθε μορφής βίας, η επικοινωνία και η συγγραφή.  

Εναποθέτω τις ελπίδες μου στην οργή του Θεού και το άρθρο συνεχίζεται..

© Αγγελική Γ. Πιτσόλη 

Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών  

Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού

21 Σεπτεμβρίου 2025

Η τέχνη και ο πολιτισμός είναι οι ισχυρότερες μορφές αντίστασης, όπως είναι και το διαχρονικό έργο το Μεγάλο μας Τσίρκο, του παμμέγιστου Ιάκωβου Καμπανέλλη, που έγραψε, για να υλοποιήσει την ιδέα των Κώστα Καζάκου και Τζένης Καρέζη, σε μουσική του αξεπέραστου Σταύρου Ξαρχάκου και ερμηνευτή τον επίγειο άγγελο Νίκο Ξυλούρη. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1973, στο θέατρο Αθήναιον στην οδό Πατησίων, αγαπήθηκε απο το κοινό και έγινε σύμβολο αντίστασης κατά της δικτατορίας. Ο Καμπανέλλης είχε καταφέρει να γράψει με τέτοιο αλληγορικό τρόπο, ώστε και να περνούσε τα αντιστασιακά μηνύματα και να απέφευγε τη λογοκρισία. Οι θερμές αντιδράσεις του κοινού καταγράφονταν απο τους εκπροσώπους του καθεστώτος και οι παραστάσεις διεκόπησαν με τη βία τον Οκτώβριο, πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η Τζένη και ο Κώστας συνελήφθησαν και κρατήθηκαν, και πριν και κατα τη διάρκεια των γεγονότων. Η παράσταση συνεχίστηκε απο το Δεκέμβριο του 1973 και μετά τη Μεταπολίτευση, στο έργο προστέθηκαν και οι λογοκριμένες σκηνές. 

Το θεατρικό μουσείο Ιάκωβος Καμπανέλλης εδρεύει στην παραλία Γρόττα στη Χώρα Νάξου και η ύπαρξή του είναι μεγάλη ευλογία. Ο Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο 2 Δεκεμβρίου 1921, μεγάλωσε στην Αθήνα, συνελήφθη από του Γερμανούς και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως Μαουτχάουζεν. Τα βιώματα αυτά ήταν αδύνατο να μην βρουν δίοδο έκφρασης, μέσα απο συγγραφή, δημιουργία, τέχνη και πολιτισμό, με βασικό άξονα τη νεότερη ελληνική ιστορία και τη συγκρότηση της νεοελληνικής ταυτότητας. Ο συγγραφέας συνεργάστηκε με το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζηδάκη, το Σταύρο Ξαρχάκο και άλλους στρατευμένους καλλιτέχνες, τιμήθηκε για το έργο του απο τα Πανεπιστήμια Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Κύπρου, έλαβε το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα απο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το 1999 εξελέγη παμψηφεί τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Μετά το θάνατό του 29 Μαρτίου 2011, η κόρη του Κατερίνα Καμπανέλλη, δώρισε στο μουσείο αρχειακό υλικό και προσωπικά του αντικείμενα, ώστε να δημιουργηθεί ένα κέντρο θεάτρου και πολιτισμού, με πλούσια βιβλιοθήκη και μελέτες γύρω απο το έργο του. Με συγκίνηση επισκέφθηκα το μουσείο πριν αρκετά χρόνια, όταν επισκέφθηκα το νησί για την υλοποίηση δράσεων πολιτισμού και σίγουρα μια επίσκεψη δεν ήταν αρκετή. Εις το επανιδείν Ιάκωβε. Α.Π. #womanpower