Το άδικο δεν ευλογείται
Ορισμένα άρθρα που διαβάζω στον Εκκλησιαστικό Τύπο με εκφράζουν πολύ. Ένα τέτοιο άρθρο είναι και για την αδικία στο καθιερωμένο www.vimaorthodoxias.gr Βήμα Ορθοδοξίας. Παραθέτω αυτούσια ορισμένα αποσπάσματα και ολόκληρο το πρωτότυπο κείμενο στο τέλος του άρθρου:
Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς. Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα.. Αλλά, και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι, είναι και από αυτό, κάποια αδικία έχουν κάνει. (στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στο λευκό μάρμαρο, στα χαλίκια, στο βρόχινο νερό και στα αποτελέσματα τριετίας)
Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήσει συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου. Γιατί, όταν ο αδικημένος δεν τον συγχωρήσει και γογγύζει, τότε ο άδικος ταλαιπωρείται πολύ, βασανίζεται. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Σαν να τον χτυπούν κύματα και τον φέρνουν σβούρα. Είναι μυστήριο πράγμα το πώς το πληροφορείται! Όπως, όταν ένας αγαπά κάποιον και τον σκέφτεται με την καλή έννοια, εκείνος το πληροφορείται, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση. Ο γογγυσμός του άλλου τον κάνει άνω-κάτω! Και μακριά να είναι, τι στην Αυστραλία, τι στο Γιοχάννεμπουργκ, δεν μπορεί να ησυχάσει, όταν είναι αγανακτισμένος ο άλλος εξ αιτίας του.
καιρός να ασχοληθούμε με τη χαρά. Α.Π. #womanpower
Αν είναι αναίσθητος; Οι αναίσθητοι λες ότι δεν υποφέρουν; Το πολύ πολύ να καταφύγουν σε καμιά ψυχαγωγία, για να ξεχαστούν. Μπορεί πάλι ο αδικημένος να τον συγχώρησε τον ένοχο, αλλά να έχει μείνει λίγη αγανάκτηση μέσα του. Τότε και ο ίδιος ταλαιπωρείται σε έναν βαθμό, αλλά ο ένοχος ταλαιπωρείται πολύ από την αγανάκτηση του άλλου. Αν όμως ο ένοχος ζητήσει συγνώμη και δεν του την δώσει ο αδικημένος, τότε ταλαιπωρείται εκείνος. ( η συγνώμη πρέπει να είναι αληθινή και να συνοδεύεται απο έργα, αλλιώς είναι θέατρο για την τέρψη του κοινού)
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής, από την συνείδηση. Τη βασανίζει και την τρώει συνέχεια με το σαράκι σ’ ετούτη την ζωή και πιο πολύ φυσικά θα την τρώει στην άλλη ζωή, την αιώνια, ο ακοίμητος σκώληξ, αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος σ’ αυτήν την ζωή και δεν επιστρέψει τις αδικίες του στους συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρεση, σε περίπτωση που δεν μπορεί με άλλον τρόπο. Επιπλέον η αδικία ταλαιπωρεί και τους απογόνους. (πόσα παραδείγματα..)
Υπάρχουν δυο μορφές αδικίας, η υλική και η ηθική. Υλική αδικία είναι, όταν αδικεί κανείς τον άλλον σε υλικά πράγματα. Ηθική είναι, όταν λ.χ. κάποιος γελάσει μια κοπέλα, και αν μάλιστα είναι ορφανή, με πενταπλάσιο βάρος βαραίνει την ψυχή του. Στον πόλεμο η σφαίρα ξέρεις πώς κυνηγάει τους ανήθικους; εκεί βλέπεις έντονα την θεία δικαιοσύνη, την προστασία του Θεού. Ατιμία στον πόλεμο δεν σηκώνει. Ανήθικο άνθρωπο θα τον βρει σφαίρα..
Eγώ προσθέτω πώς οι αδικίες θα πρέπει να αποκαθίστανται πριν η κατάσταση μετατραπεί σε μη αναστρέψιμο τέλος.
© Αγγελική Γ.Πιτσόλη
Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού
24 Ιουνίου 2022
Για το άδικο έχει τραγουδήσει και ο Παμμέγιστος Ταξιάρχης Στελάρας σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική Μανώλη Χιώτη