Παρακολουθώ την επικαιρότητα.. 

Είμαι Ελληνίδα πολίτης και θέλω να γνωρίζω για την κοινωνία που ζω και εργάζομαι. Θέλω να γνωρίζω ακόμα και τα γεγονότα σε όλο τον πλανήτη, που μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή μου. 

Παρακολουθώ την επικαιρότητα γιατί οι γονείς μου με εκπαίδευσαν να παρακολουθώ, να παρατηρώ, να σκέφτομαι, να συμμετέχω και να έχω προσωπική άποψη.  

Έτσι σκέφτομαι συνέχεια. Ένας δάσκαλος κάποτε αυστηρά μου είπε '' Σταμάτα να σκέφτεσαι''. Είχε δίκιο, αλλά όχι 100 τοις εκατό. Είμαι μέρος μιας κοινωνίας που αντί να προοδεύει με πολιτισμό, αλληλεγγύη και ισότητα, φαίνεται πως ολισθαίνει. Η άθληση, τα ομαδικά αθλήματα, επινοήθηκαν για να δίνουν ευεξία, χαρά, δημιουργικότητα, εκπαίδευση, ειρήνη και έναν ευγενή σκοπό στη ζωή των ανθρώπων. Έκλαψε η ψυχή μου, όπως όλης της Ελλάδας για το βίαιο θάνατο του Άλκη και όχι μόνο..

Οι ημέρες που πλησιάζουν δεν είναι ευχάριστες γιατί αναμένεται η μαύρη επέτειος της Θύρας 7. Ο πατέρας μου μέχρι που έφυγε απο τη ζωή, κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες ήταν απόμακρος και δεν μας μιλούσε.  Κλεινόταν στον εαυτό του. Τηλεόραση έβλεπε λίγο. Στα ''αθλητικά'' άλλαζε κανάλι. Άλλες φορές προτιμούσε να διαβάζει εγκυκλοπαίδεια. Κάποιες άλλες φορές απέφευγε και το ΦΩΣ, εφημερίδα που ήταν απαραίτητη ακόμα και όταν νοσηλεύτηκε ο ίδιος. Όταν ξάπλωσε στο νοσοκομειακό κρεβάτι είπε '' Άντζυ ξυραφάκι, κολόνια, ραδιόφωνο και το ΦΩΣ''. Και εμείς όμως δεν του μιλούσαμε πολύ γιατί γνωρίζαμε τον πόνο που είχε μέσα του. 

Στον αγώνα της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 στο στάδιο Καραΐσκάκη, βρισκόταν ο πατέρας μου και ο νονός μου σε άλλη θύρα και ο αδελφός του πατέρα μου στη Θύρα 7. Ο Αναστάσιος Πιτσόλης ήταν 30 ετών, παντρεμένος πατέρας δύο μικρών κοριτσιών, και γιος μιας πολύτεκνης οικογένειας. Χτύπησε σοβαρά το κεφάλι του. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό Νικαίας και έζησε διασωληνωμένος σχεδόν τρεις μήνες. 

Τότε ήμουν μόλις τριών ετών. Μεγαλώνοντας όμως επειδή με είχαν μάθει να παρατηρώ και να σχηματίζω άποψη, παρατηρούσα τον πατέρα μου, προσπαθώντας να ερμηνεύσω γιατί ήταν ''βαρύς'' και δε σήκωνε πολλά πολλά. Ελάχιστους ανθρώπους άφηνε να καταλάβουν τον αληθινό ευαίσθητο χαρακτήρα του και σε εμένα που όσο μεγάλωνα μοιράζονταν μαζί μου ορισμένες φιλοσοφικές σκέψεις του για τη ζωή, σαν να ήμασταν φίλοι. Η απάντηση στο γρίφο ήταν απλή αλλά κατάφερα να απαντήσω πολλά χρόνια αργότερα, έπειτα απο τη δική μου εμπειρία αναμέτρησης με το θάνατο. Ήταν βαρύς και δεν σήκωνε πολλά πολλά, γιατί μέσα στην ψυχή του είχε ένα τεράστιο πόνο και δεν υπήρχε άλλος ελεύθερος χώρος για άλλο πόνο, που εισέπραττε από ανούσιες συζητήσεις με επιφανειακούς ανθρώπους και άσκοπη σπατάλη της ζωής.  Ιδιαίτερα καχύποπτος ήταν και με ''διάφορους'' καθώς αυτός γνώριζε απο παιδάκι τι σήμαινε ''πώληση'' και μεροκάματο.  

Το συναίσθημα αυτό της πληρότητας του πόνου το ένιωσα και εγώ με την δική του απώλειά το 2012. Έπειτα απο έναν τεράστιο αγώνα και φρούδες ελπίδες, όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε το γεγονός, εκείνη την ίδια στιγμή ένιωσα μέσα μου έναν δυνατό πόνο, ο οποίος συνοδεύτηκε απο έναν ήχο, απο κάτι που έσπασε στα δύο. Κατόπιν η ψυχή μου πλημμύρισε  πόνο. Και απο αυτό το σημείο και μετά, μέσα μου δεν έμεινε άλλος ελεύθερος χώρος, για να αντέξει και άλλους πόνους άνευ σημαντικότητας.

Με τον πόνο αυτό σχημάτισα την βιωματική απορία  ''υπάρχει τέτοιος μεγάλος πόνος στη ζωή και εσύ Αγγελικούλα ακόμα δέχεσαι ανάρμοστες συμπεριφορές και δακρύζεις κάθε ημέρα;''.  Σε εκείνο το σημείο της ζωής άρχισα να λέω ΟΧΙ σε οτιδήποτε προσέβαλε τον πολιτισμό μου. Δεν έδειξα καμία ανοχή σε καμία ανάρμοστη συμπεριφορά ανεξαιρέτως.  Ούτε τώρα δείχνω ανοχή. Φαίνεται πως δείχνω γιατί επιμένω να κρατάω το επίπεδό μου πολιτισμένο. Ωστόσο όταν κάτι σε πικραίνει καθημερινά οφείλεις να προφυλάξεις την ψυχή σου και την υγεία σου. Έχει χρέος ο άνθρωπος να προστατεύει τον εαυτό του και να μην τον θέτει σε κίνδυνο. Θαυμάσια λέξη το ΟΧΙ. Προτείνω όποιος πονάει να δοκιμάσει το ΟΧΙ.  Στην αρχή θα υπάρξουν αντιδράσεις και ''ξινίλα'' αλλά σε τι χρησιμεύει η ξινίλα στη ζωή μας; 

Με το θάνατο του πατέρα μου ερμήνευσα ακόμα και γιατί κάποιες φορές είχε την ψυχολογία της ήττας. Ένιωσα και εγώ ηττημένη μετά τον θάνατό του. Έχεις νιώσει ποτέ το συναίσθημα να καταβάλεις υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σώσεις τη ζωή ενός αγαπημένου σου ανθρώπου και στο τέλος να μην τα καταφέρεις; Έτσι ένιωσε και ο πατέρας μου προσπαθώντας να σώσει τον αδελφό του, θέλοντας να εξαντλήσει ακόμα και την παραμικρή ελπίδα, πως αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε, θα μπορούσε να αναστηθεί και να επιστρέψει στην οικογένειά του.

Οι γιατροί έλεγαν πως ίσως και εαν ο τραυματίας μεταφερθεί εκτός Ελλάδος σε μια ειδική κλινική, ίσως και εαν.. Καμιά φορά ο άνθρωπος μέσα στην απέλπιδα προσπάθεια, βλέπει αυτά που θέλει να δεί και ακούει αυτά που θέλει να ακούσει. Έτσι ο πατέρας μου πιστεύοντας στο θαύμα, από τις προσωπικές του γνωριμίες, έφτασε στον κύριο παράγοντα του Παναθηναϊκού της εποχής,  που για λόγους ευγένειας και σεβασμού στο πρόσωπό του προτιμώ να μην ονοματίσω, ο οποίος ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος, βοήθησε καθοριστικά να ναυλωθεί το συντομότερο αεροπλάνο με υγειονομικό εξοπλισμό και γιατρό, για να μεταφερθεί ο τραυματίας σε κλινική εκτός Ελλάδος. Ο τραυματίας έζησε μερικές ημέρες στην κλινική σε ξένο κράτος, όπου κατέληξε και διοργανώθηκε ο επαναπατρισμός της σωρού του και της συνοδού. 

Η συνέχεια της ιστορίας, οι λεπτομέρειες, το πριν, το μετά, το πως και το γιατί δεν έχουν καμία σημασία. Ο άνθρωπος έφυγε και ο πόνος χαράχθηκε βαθιά πρωτίστως στην οικογένειά του και δευτερευόντως στα αδέλφια του και στις οικογένειές τους.  

Η υγειονομική μεταφορά τραυματία με αεροπλάνο και η νοσηλεία του σε κλινική του εξωτερικού πριν 40 χρόνια δεν ήταν κάτι απλό. Μπορούσε βεβαίως να πραγματοποιηθεί αλλά είχε αρκετές διαδικασίες και κόστιζε αρκετές χιλιάδες ή εκατομμύρια δραχμές. Ο μέσος Έλληνας σήμερα είναι αδύνατο να αποταμιεύσει τόσα χρήματα, ώστε εαν αρρωστήσει ή τραυματιστεί, να πληρώσει ο ίδιος δαπάνες νοσοκομειακής περίθαλψης, εντατική θεραπεία, υγειονομική μεταφορά με αεροπλάνο σε ξένο κράτος, νοσηλεία σε θεραπευτήριο του εξωτερικού, έξοδα συνοδού ιατρού και συγγενούς προσώπου και έξοδα επαναπατρισμού. 

Ασφαλώς υπάρχει η δημόσια περίθαλψη και είναι απαραίτητη για όλους μας. Υπάρχουν και περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών που η δημόσια υγεία, εγκρίνει να νοσηλευθούν στο εξωτερικό. Όμως αυτές οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές απο την πρωτοβουλία που θα αναλάβει ο ίδιος ο ασθενής και η οικογένειά του, στην επιλογή της καλύτερης δυνατής ιατρικής λύσης για το πρόβλημά του. Άλλο πράγμα είναι να δέχομαι ό,τι μου δίνεται χωρίς να έχω επιλογή και άλλο να έχω επιλογή και να διαλέγω την ώρα που θέλω εγώ, αυτό που θέλω εγώ, εκεί που θέλω εγώ και με την τσέπη μου γεμάτη. 

Και όταν ακούω την κλισέ φράση "έχω στην άκρη χρήματα για ώρα ανάγκης'', έρχονται στο μυαλό μου οι άπειρες περιπτώσεις ανθρώπων, που όταν ήρθε η ώρα της ανάγκης, τα χρήματα που είχαν στην άκρη δεν έφτασαν, δανείστηκαν ή και αναγκάστηκαν να κάνουν εκπτώσεις στην επιλογή νοσοκομείου και γιατρού, και τελικά ξόδεψαν το κομπόδεμα χωρίς να καταφέρουν να το αντικαταστήσουν, γιατί οι εποχές σταδιακά άλλαξαν και μαζί άλλαξε το μηνιαίο εισόδημα και η ''αξία του χρήματος''. 

Κανένας δεν γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στην υγεία και τη ζωή του και τι χρήματα θα απαιτηθούν για να γίνει καλά ο ίδιος ή η οικογένειά του. Η ιδιωτική ασφάλιση προβλέπει όλα τα δυσάρεστα και απρόβλεπτα, προστατεύει απο κινδύνους και παρέχει υγειονομική μεταφορά ασθενούς και τραυματία, με αεροπλάνο, ελικόπτερο και ασθενοφόρο καθώς και έξοδα συνοδού και επαναπατρισμού σωρού. 

Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν ακούει για το συμφέρον του,  δεν αγοράζει το συμφέρον του, παρά μόνο καταναλώνει άνευ πρόβλεψης. Το κατά προτεραιότητα συμφέρον του ανθρώπου είναι η προστασία της ζωής του από κάθε κίνδυνο. Κατόπιν η προστασία της οικογένειάς και της περιουσίας του. Συμφέρον του ανθρώπου είναι να μπορεί να σώσει τη ζωή του από ένα ατύχημα ή μια ασθένεια. Με μια ασφάλιση έχει την ευχέρεια να καλέσει ένα ιδιωτικό υγειονομικό αεροπλάνο-ελικόπτερο-ασθενοφόρο, εξοπλισμένο με γιατρό και μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας,  που θα τον μεταφέρει άμεσα και χωρίς καθυστέρηση, σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο επιλογής του.  Εαν χαθεί χρόνος με γραφειοκρατία, με πολύωρες αναμονές στα επείγοντα, με γιατρούς (και καθηγητές) που δεν υποψιάστηκαν χολή και σηψαιμία, που δεν άκουγαν την κόρη που είχε εντοπίσει το πρόβλημα, με χειρουργεία επι χειρουργείων, τότε ο άνθρωπος δεν σώνεται..  

Λυπάμαι βαθύτατα όταν παρατηρώ ανθρώπους να σκορπούν τα χρήματα, να καταναλώνουν σε εφήμερα και να μην δίνουν ένα μικρό μέρος από αυτά για να φυλάξουν τη ζωή, την υγεία, την οικογένεια και την περιουσία τους. Οι νέοι άνθρωποι που αρχίζουν τώρα τη ζωή τους και έχουν όνειρα, θα πρέπει να κάνουν έναν ορθολογικό προγραμματισμό των χρημάτων που βγάζουν κάθε μήνα, ακόμα και εαν είναι λίγα, κάποτε θα γίνουν πολλά.. Παράλληλα πρέπει να διεκδικούν και να ενημερώνονται πως θα μπορούσαν με ένα ελάχιστο μέρος απο αυτά να προγραμματίσουν τη ζωή και την ασφάλειά τους.

Και εγώ νέα είμαι, μέσης ηλικίας βέβαια, ωστόσο μόλις έπιασα την πρώτη μου εργασία στα 19 μου έτη, έκρινα πως πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου με ένα συμβόλαιο νοσοκομειακής περίθαλψης και ένα αποταμιευτικό συμβόλαιο πρωτοποριακό για την εποχή του, το οποίο εκτός απο τον τόκο και το κεφάλαιο στη λήξη, θα μου έδινε κάθε τέσσερα χρόνια πίσω 250000 δραχμές σε μετρητά. Ήταν για το συμφέρον μου και το αγόρασα. Και όταν εισέπραξα την πρώτη επιταγή αγόρασα ένα αμοιβαίο κεφάλαιο.

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα,  με λίγα χρήματα, αρκεί να έχει σύνεση και οργάνωση.  

Υπάρχουν ευέλικτες λύσεις για κάθε άνθρωπο ..

© Αγγελική Γ.Πιτσόλη

Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού

4 Φεβρουαρίου 2022