Αφιερωμένο στον έναν και μοναδικό βασιλιά της ζωής μου.  

Ο πατέρας μου ο Γιωργάκης, ο βασιλιάς μου, για τον οποίο πολλές φορές έχω γράψει στο WomanPower, όλα αυτά τα χρόνια. 

Δεν ξέρω εαν θα ευτυχήσω ποτέ να αποκαλέσω κάποιον άλλον άντρα, βασιλιά της ζωής μου. Εαν όμως ποτέ έρθει μια τέτοια στιγμή, αυτός ο σύντροφος θα έχει στο χαρακτήρα του κοινά χαρακτηριστικά με τον πατέρα μου, και με τη σχέση μας, όπως καθαρή αγάπη, αξιοπιστία, σταθερότητα, ανοιχτότατο μυαλό και επιθυμία προόδου. Γιατί; Γιατί στην πρώιμη παιδική μου ηλικία διδάχθηκα πως αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αυτονόητα για έναν άνθρωπο και μια σχέση, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Είναι αυτή η στιγμή της παιδικής ηλικίας, όταν διαμορφώνεται στο μυαλό σου το πρότυπο του συντρόφου, που θα αναζητήσεις στην ενήλικη ζωή σου. 

Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν έτσι με όλους/ες. Συνήθως ήταν κλειστός και βαρύς. Με εμένα όμως γινόταν ένας άλλος άνθρωπος, γιαυτό και με ενοχλεί όταν κάποιοι/ες, μέχρι και σήμερα 13 χρόνια απο την απώλειά του, τον αποκαλούν  δύσκολο χαρακτήρα. Ναι με αυτούς/ες ήταν. Με εμένα όμως είχε καταφέρει να κτίσει μια διαφορετική επικοινωνία. Εκείνος το κατάφερε αυτό, αφού εγώ ήμουν το παιδί και εκείνος ήταν ο γονιός, και εκ των πραγμάτων είχε την καθοδήγηση αυτής της σχέσης, όπως ασφαλώς γίνεται με όλες τις υγιείς σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών. Με εμένα ηρεμούσε, γελούσε, ευχαριστιόταν, και μάλλον τελικά έβρισκε τον έφηβο, που δεν κατάφερε να ευχαριστηθεί στην ώρα του.

Εξάλλου πιθανόν και για τον ίδιο, έπειτα από 12 χρόνια άτεκνου γάμου με την κα Ελενίτσα, όταν ήρθα κυριολεκτικά ουρανοκατέβατη, να αποτέλεσα το προσωπικό του στοίχημα, το δημιούργημά του, που έπρεπε να το φροντίσει και να το οπλίσει με εφόδια, μέχρι να το δει να στέκεται μόνο του στον πόλεμο της ζωής. Γιατί; Γιατί εκείνος ήξερε τι θα πει φτώχεια και σκληρή δουλειά, και σε αυτόν τον πόλεμο, ήθελε να είμαι προετοιμασμένη. Και για αυτό το λόγο, αφιέρωνε ποιοτικό χρόνο στη μεταξύ μας σχέση, προσπαθώντας να μου επικοινωνήσει όλα αυτά που είχε μέσα του. Γιατί; Γιατί ήξερε απο προσωπική εμπειρία, πως όλα αυτά που διδάσκεται ένα παιδί σε πρώιμη παιδική ηλικία, καταγράφονται ως αυτονόητα, και αποτελούν το χαρακτήρα της ενήλικης ζωής του. Η στρατηγική του ήταν ξεκάθαρη. Και ένα απο τα πολλά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ήταν και η στρατηγική.

Μια μέρα, που δεν θυμάμαι καν, διότι μπορεί να ήμουν και κάτω των 5 ετών, με πήρε απο το χέρι και μου είπε τώρα θα μάθεις να ακούς μουσική. Αχνά μέσα στη μνήμη μου, θυμάμαι να πατάει ένα κουμπί, να ακούγεται μια μουσική και τον πατέρα μου να λέει ''Αυτός είναι ο Βασιλιάς του ροκ εν ρολ Έλβις Πρίσλεϊ''. Και βεβαίως η εκπαίδευση συνεχίστηκε με την εκμάθηση του αντίστοιχου χορού, που χορεύαμε με συμμαθητές και φίλους στα πάρτι όταν ήμασταν έφηβοι τη δεκαετία του 90'. Έτσι με αυτόν τον απλό τρόπο, μέχρι σήμερα που κοντεύω 47 ετών, ο Έλβις, ο άλλος βασιλιάς, υπάρχει στη ζωή μου. Γιατί; Γιατί αυτό διδάχθηκα στα παιδικά μου χρόνια. 

Το τραγούδι αυτό είναι αφιερωμένο στο βασιλιά της ζωής μου και σε έναν άγνωστο βασιλιά, που ίσως κάποια ημέρα εμφανιστεί γενναίος, ξεκάθαρος και αποφασιστικός. Ακούμε μουσική και αισιοδοξούμε..

The wonder of you  (Album On Stage 1970 RCA Records)

When no-one else can understand me, When everything I do is wrong

You give me hope and consolation, You give me strength to carry on

And you're always there to lend a hand, In everything I do

That's the wonder, The wonder of you

And when you smile the world is brighter, You touch my hand and I'm a king

Your kiss to me is worth a fortune, Your love for me is everything

I guess I'll never know the reason why, You love me as you do

That's the wonder, The wonder of you

I guess I'll never know the reason why, You love me as you do

That's the wonder, The wonder of you

Ο πατέρας μου γεννήθηκε 24 Αυγούστου 1940 στην Κοκκινιά του Πειραιά και πέθανε 15 Ιουνίου 2012 στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικόν, έπειτα απο σκληρές μάχες με μη αναστρέψιμους εχθρούς. Σε όλη την πορεία της νοσηλείας του, τον επανέφερα στη ζωή δύο φορές, και αυτό ήταν μια σκληρή βιωματική εμπειρία. Εαν ζούσε, φέτος θα σβήναμε μαζί 85 κεράκια, σίγουρα θα πίναμε ούζο με μεζέ και θα φιλοσοφούσαμε για τη ζωή και τους ανθρώπους. 

1η Σεπτεμβρίου είναι πάντα η αρχή του εκκλησιαστικού έτους και εγώ τηρώ τα έθιμά μου. Καλή πρωτοχρονιά.

© Αγγελική Γ. Πιτσόλη 

Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών  

Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού

24 Αυγούστου & 1η Σεπτεμβρίου 2025