Οι άνθρωποι γερνώντας, όπως γέρασα και εγώ, όταν αναλαμβάνουν ευθύνες και επιλύουν προβλήματα γίνονται σοφότεροι.

Αυτός ο κανόνας αφορά συνήθως τους ανθρώπους με αίσθημα ευθύνης. 

Παρατηρώ βεβαίως και εκείνους που η ηλικία λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα προς την ευθύνη. Εκείνους που ζουν εις βάρος των άλλων και συνεχώς αισθάνονται μια αχαριστία, γιατί τίποτε δεν είναι τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό όσο ο εγωισμός τους. Εκείνους τους αλάνθαστους, σκληρόκαρδους, τυφλωμένους και επιτυχημένους του δε βαριέσαι, του ωχ αδελφέ, του ο θάνατός σου η ζωή μου.. 

Ορισμένοι δεν τολμούν να κοιτάξουν τον πυρήνα της ύπαρξής τους. Είναι επίπονο να κοιτάξει ο άνθρωπος την ψυχή του. Πως θα αντιμετωπίσει το σαράκι του;  Μόνο που δεν υπολογίζει ότι το σαράκι μέχρι να το δει, εαν το δει, είναι υποχρεωμένος να το ακούει, γιατί έχει έναν συγκεκριμένο ήχο. 

Καθώς γερνούσα τα τελευταία δώδεκα χρόνια, έμαθα να αποστασιοποιούμαι και τότε ανακάλυψα πως οι άνθρωποι με τέτοιες συμπεριφορές, έχουν πολλές ομοιότητες απο τα παιδικά τους χρόνια, κοινές συνθήκες και προσλαμβάνουσες στη ζωή τους. 

Διεκπεραιώνοντας καταστάσεις και περιστατικά, φιλοσοφούσα.. Έτσι ένα πρωινό επισκέφτηκα έναν πολύ αγαπημένο μου συγγενή. Αφού τελειώσαμε το θέμα για το οποίο τον επισκέφτηκα, έβγαλε απο το τσεπάκι του πουκαμίσου του να μου δώσει 30 ευρώ..

Εγώ τσαντίλας και υπερήφανη του λέω ''Δεν θέλω λεφτά. Αγάπη θέλω. Αγάπη μπορείς να μου δώσεις;'' 

Και εκείνος ψυχρός και αυστηρός απάντησε ''Αγάπη δεν έχω..'' 

Τότε γέρασα λίγο ακόμη. Σιώπησα. Κούνησα το κεφάλι μου. Τα λεφτά τα πήρα. Κατεβαίνοντας άφησα τα χρήματα στον Άγιο Νικόλαο.  

Η αγάπη δεν έχει τιμοκατάλογο, ούτε φορτωτική, ούτε φόρο προστιθέμενης αξίας, ούτε συμβολαιογράφο, ούτε τιμολόγια, ούτε iban..Και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα και τις σχέσεις της ζωής, συγγενικές, συζυγικές, συντροφικές, φιλικές, φοιτητικές, εθελοντικές, θρησκευτικές, λογιστικές ακόμα και επαγγελματικές. 

Άλλο αποτέλεσμα πετυχαίνεις εαν εργαστείς με ψυχρότητα και αδιαφορία και άλλο εαν εργαστείς με φροντίδα και αγάπη. 

Περπατώντας μουρμούριζα ποίηση: 

Δε θέλω πλούτη να μου δώσεις και παλάτια, δε θέλω λούσα όπως άλλες που γυρνάς

λυπήσου μόνο της καρδιάς μου τα κομμάτια, και πες μου λίγο τη φτωχή πως μ’ αγαπάς

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω΄κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω

Αυτά τα λίγα ψίχουλα κι αν θα μου τάξεις, σου τα πληρώνω με οποιαδήποτε τιμή

και θα τα πάρω κι αν ακόμα τα πετάξεις, όπως πετάνε σ’ ένα σκύλο το ψωμί

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω, κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω

Ποίηση: Κώστας Βίρβος, 

Μουσική: Σταύρος Τζουανάκος, Έφη Νερούτσου, Έτος κυκλοφορίας: 1958

Όπου καταθέσει αγάπη ο άνθρωπος, φυτεύει ένα καρποφόρο δέντρο με γερές ρίζες.Το ερευνητικό ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνει.

Το άρθρο συνεχίζεται..

© Αγγελική Γ.Πιτσόλη

Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού

10 Απριλίου 2022