Έχοντας καταλήξει από τα νεανικά μου χρόνια ότι, ή θα είσαι αρεστή σε όλους ή θα έχεις προσωπικότητα, είναι αδύνατο να μην τοποθετηθώ και να πάω κόντρα στις αρχές μου και στη μάνα μου. 

Και πως να γίνει τώρα. Εδώ είναι Ελλάδα. Και εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, βαπτίστηκα ορθόδοξη, μαθήτευσα σε ελληνικό ορθόδοξο σχολείο, μεγάλωσα με κατήχηση, εκκλησιασμό, και παραδοσιακά έθιμα, και ναι είμαι εγώ που δεν σιχαίνομαι το κουταλάκι και που είμουν απο τις πρώτες που κοινώνησα μέσα στον covid-19, πριν κλείσουν οι εκκλησιές. Έχω και εγώ βιώσει τη διαφορετικότητα.  

Και πως να γίνει τώρα. Εδώ είναι Ελλάδα. Και εγώ είμαι πιστή ακροάτρια του Ραδιοφώνου της Πειραϊκής Εκκλησίας, που άκουγα και ακούω, για να ηρεμεί η ψυχή μου απο τα παράλογα, να θυμάμαι ελληνική ιστορία και να τονώνεται το εθνικό μου φρόνιμα, που μου εμφύτεψε η ελληνική παραδοσιακή οικογένεια που με μεγάλωσε.  

Φαντάζομαι πως ορισμένες/οι δεξιοαριστερές φίλες/οι, θα στεναχωρηθούν, αλλά τώρα έτσι όπως γίναμε αφεντικά και δούλοι, μεγαλώσαμε και δεν μας ταιριάζει να παίζουμε τις κουμπάρες.

Ασφαλώς είμαι υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξάλλου πρώτος δίδαξε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και της ατομικής ευθύνης, ο Μέγας Δάσκαλος όλων των εποχών Ιησούς Χριστός.  Όχι, είμαι κατά της τεκνοθεσίας ή ''αγοράς'' παιδιών ή όπως αλλιώς θα γίνει, για την ολοκλήρωση μιας οικογένειας που δεν θα έχει κοινωνική μάνα, αλλά ένα τύπο βιολογικού/εμπορικού αντιπρόσωπου, που σε αρκετές περιπτώσεις δεν θα έχει after sales service, ή που το παιδί θα αναζητάει τη μητρική ή πατρική αγκαλιά, ή απαντήσεις του πως γεννήθηκε, και πάντα κάτι θα του λείπει, και πάντα θα έχει μέσα του απορίες και συγκρούσεις.

Και καθώς έκλαιγε η ψυχή μου για την επικαιρότητα, θυμήθηκα πριν 25 χρόνια, το δάσκαλο μου στην ιδιωτική ασφάλιση, όπου καταδεχόταν να επισκέπτεται απο την Εκάλη, το μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού στη Νίκαια του Πειραιά, για να τρώει γαύρο και ρεβίθια απο την κουζίνα της μάνας μου, να πίνει ούζο με τον πατέρα μου και να ανεβαίνει στην ταράτσα να χαίρεται με τα περιστέρια του θείου μου, που με βάπτισε και αποτέλεσε το δεύτερο πατέρα μου. Είχα και εγώ και έναν, και δύο, και τρεις πατεράδες. Τότε άρχισε να μου λέει για την Ελλάδα και το σχέδιο διάλυσης της ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας. 

Γιατί η οικογένεια που μεγαλώσαμε εμείς- εμείς οι οδεύω στα 50- μάθαμε ότι είναι το στήριγμα του ανθρώπου, είναι η αγκαλιά χωρίς πονηρία, είναι το χαρτζιλίκι χωρίς αντάλλαγμα, είναι οι κεφτέδες, τα σουτζουκάκια, οι πατάτες και οι μελιτζάνες, είναι το ντιβάνι στο χολ του σπιτιού, όταν ο άνθρωπος βρεθεί ξεκρέμαστος στη ζωή, είναι η ασπίδα προστασίας σε κάθε κίνδυνο. Εαν όμως δεν υπάρχει ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, στήριγμα στον άνθρωπο, τότε αυτός καθίσταται ευκολότερα έρμαιο ορέξεων και αντικείμενο χειραγώγησης, απο πάσης φύσεως δοκιμαστές, ανορθόδοξους, εκμεταλλευτές και εμπόρους.

Και πως να γίνει τώρα. Εγώ δεν έχω ανθρώπινο δικαίωμα να διαφωνήσω με τα ανορθόδοξα και να διαφυλάξω τις αρχές μου;  Έχω και εγώ το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω και εαν τολμήσεις να μου μιλήσεις ''σε κόβω'', όπως μου έλεγε και ένας άλλος δάσκαλος στην αρθρογραφία-δημοσιογραφία, και μου κόβονταν τα γόνατα απο τον τρόμο, μέχρι να πειθαρχήσω με τις απαιτήσεις και να μάθω τη δουλειά.  

Το θέμα δεν είναι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, που ασφαλώς αποδεχόμαστε, και σε γενικό πλαίσιο είναι ορθό να έχουν σταθερές συντροφικές σχέσεις, νομιμοποιημένες και διασφαλισμένες, επειδή εκτός των άλλων πρακτικών θεμάτων κοινής διαβίωσης, με τη σταθερότητα αυτή προστατεύουν και τους εαυτούς τους, απο διάφορους ψυχολογικούς και υγειονομικούς κινδύνους, που προκύπτουν απο τις συχνές εναλλαγές συντρόφων. 

Το θέμα είναι τα παιδιά, τα παιδιά που θα γεννηθούν κατά παραγγελία, τα παιδιά που θα ''αγοραστούν'', τα παιδιά που δεν θα βαπτιστούν ορθόδοξα, τα παιδιά που θα βιώσουν σκληρά την ισότητα/ διαφορετικότητα στο σχολείο, τα παιδιά που θα δοκιμάσουν τη ζωή χωρίς όρια και φόβο Θεού. Και λέγοντας φόβο, εννοώ το αίσθημα σεβασμού και τον κώδικα που εμφύτεψε στην ψυχή μας, η ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, ώστε να μην καθιστάμεθα έρμαιο προτιμήσεων, ορέξεων και επιτήδειων.

Γιατί, για να καταλήξει ο άνθρωπος σε επιλογές, είτε παρασύρεται, είτε ωθεί μόνος του τον εαυτό του σε δοκιμές και αυτή η διαδικασία, σε κάποιες περιπτώσεις, όχι σε όλες, γίνεται άναρχα, χωρίς όρια, και επικίνδυνα για την ψυχολογική και τη σωματική υγεία του ανθρώπου. Σημειώνω πως υπάρχουν και αρκετοί/ες συνειδητοποιημένοι/ες της ισότητας/διαφορετικότητας τους, με ευθύνη και φροντίδα του εαυτού τους, και απο εμένα είναι αξιέπαινοι/ες που κρατούν ευπρέπεια, αρχοντική συμπεριφορά και έναν ευγενή πολιτισμό, μέσα στη βάρβαρη καθημερινότητα. 

Ακούγοντας το Ραδιόφωνο που μιλά στην ψυχή μου, πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά, ενημερώθηκα ότι μόνο το 4% της ελληνικής κοινωνίας έχει ομοφυλόφιλες προτιμήσεις και ο ομιλητής αναρωτιόταν πως για ένα τόσο μικρό ποσοστό σε σχέση με τα 10 εκατομμύρια Ελλήνων και Ελληνίδων, προέκυψε τέτοια αναταραχή. Για να μην πω, πως η έννοια δημοψήφισμα, έχει χάσει τη σοβαρότητά της, αφού κάποιοι είτε γίνεται είτε δε γίνεται δημοψήφισμα, καθιερώνουν ό,τι έχουν αποφασίσει. Έτσι αποδομείται και η έννοια του δημοψηφίσματος, ώστε να μην υπάρχει αντίλογος. 

Αναρωτήθηκα λύσαμε όλα τα προβλήματα της ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η εγκληματικότητα, η φτώχεια, οι πλειστηριασμοί, η ανεργία, η φορολογία, η υγειονομική περίθαλψη, η εκμετάλλευση των παιδιών που υποφέρουν σε ορισμένα ακατάλληλα ιδρύματα, οι υποδομές, η απλοποίηση της διαδικασίας τεκνοθεσίας απο ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, που υποφέρουν με τις χρόνιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, και τώρα εκσυγχρονιστήκαμε; Αλλά αφού πιστεύεις ότι εκσυγχρονίστηκες τουλάχιστον εκσυγχρονίσου σωστά και όχι με προχειρότητα. 

Παρατηρώ ότι ακόμη η επαρχία κρατάει τα ορθόδοξα και κάπου αισθάνομαι μια ελπίδα. Παρόλο που εικάζω ότι με την πλύση εγκεφάλου που μας επιβάλλει η ανεξάρτητη δημοσιογραφία, κοντοζυγώνει η ώρα που θα δω στην τηλεόραση πρωτόγνωρες εικόνες για τα ελληνικά δεδομένα, απο τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και απο την Ήπειρο μέχρι τη Λέσβο, όπως για παράδειγμα γιαγιάδες με ποδιές, να υποδέχονται τους νεόνυμφους με τα παιδιά, και να τους τρατάρουν παραδοσιακά εδέσματα και κουφέτα και τους παππούδες στο καφενείο να τους σφίγγουν το χέρι και να τους παρακαλάνε για αυξήσεις στις συντάξεις, ξεχνώντας ότι οι πατεράδες τους πολέμησαν στα σύνορα, για την αξιοπρέπεια της ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας. 

Κατά τη γνώμη μου, οι εξελίξεις δεν θα μειώσουν την ανισότητα κατά των γυναικών και παιδιών, αντιθέτως θα την αυξήσουν. Το γυναικείο σώμα θα εργαλειοποιηθεί και θα εμπορευματοποιηθεί περισσότερο, και με τη βούλα, και ίσως συστηματοποιηθεί απο ανθρώπους φτωχούς ή του περιθωρίου, ως μια εύκολη λύση εξεύρεσης χρημάτων. Απο την άλλη μεριά τα παιδιά στο σχολείο, θα γίνουν δακτυλοδεικτούμενα και πιθανόν θα βιώνουν καθημερινά την ισότητα/διαφορετικότητα. Η ισότητα θα υπάρχει στους νόμους αλλά στην κοινωνία πως θα καθιερωθεί;

Εκπαιδεύστε λοιπόν πρώτα την ελληνική κοινωνία, παιδιά,γονείς,παππούδες, να αποδέχονται το παχύσαρκο παιδί, το παιδί με μυωπία, το δυσλεκτικό, το αμέα, το φτωχό, το ορφανό, το υιοθετημένο, και κατόπιν το παιδί με ''μάνα τον Κίτσο'' ή με ''νούμερο 1 και 2''. Η κοινωνία του σχολείου έχει γίνει τόσο αμείλικτη, που εικάζω πως δεν είναι απίθανο στις σχολικές αυλές να ακουστούν φράσεις του τύπου ''Απο που φύτρωσες εσύ απο τον κ@λ@ της μάνας σου του Κίτσου'', ''γαμ@ται η μάνα σου ο Κίτσος απο τον κ@λ@'', ''μούλικο αγνώστου πατρός'' και άλλα τέτοια, γιατί τα παιδιά έχουν και φαντασία και σκληρή γλώσσα, και ασκούν συχνά λεκτικό και σωματικό bullying. 

Ποιος θα εκπαιδεύσει αυτή την κοινωνία, να φερθεί πολιτισμένα, σε αυτού του είδους την ισότητα/ διαφορετικότητα; Και αφού το ψήφισες που το ψήφισες, και δεν μας ρώτησες, τουλάχιστον προσέλαβε ψυχολόγους και ειδικούς λειτουργούς, καθιέρωσε κέντρα εκπαίδευσης απέναντι στην ισότητα/ διαφορετικότητα, προετοίμασε δομές, μην αφήνεις στον αυτόματο πιλότο τις εξελίξεις, ώστε και να προστατέψεις τους ανθρώπους που επιλέγουν την ισότητα/διαφορετικότητα, και να μην δεις αύξηση στα ποσοστά της σχολικής βίας και της ανισότητας κατά των παιδιών και γυναικών.

Οι εξελίξεις μας δίνουν τροφή να σκεφτούμε ποιοι είμαστε και που πάμε. 

© Αγγελική Γ. Πιτσόλη 

Γυναίκα, Αριστούχος Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών  

Επιστήμονας Επικοινωνίας, Ιδιωτικής Ασφάλισης και Πολιτισμού